حضرت حافظ

یه دفعه دلم هوای حافظ کرد. دیوانش که باز کردم این غزلش اومد. به نظر میاد خوش خبره!

رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید		وظیفه گر برسد مصرفش گل است و نبید
صفیر مرغ برآمد بط شراب کجاست		فغان فتاد به بلبل نقاب گل که کشید
ز میوه‌های بهشتی چه ذوق دریابد		هر آن که سیب زنخدان شاهدی نگزید
مکن ز غصه شکایت که در طریق طلب		به راحتی نرسید آن که زحمتی نکشید
ز روی ساقی مه وش گلی بچین امروز		که گرد عارض بستان خط بنفشه دمید
چنان کرشمه ساقی دلم ز دست ببرد		که با کسی دگرم نیست برگ گفت و شنید
من این مرقع رنگین چو گل بخواهم سوخت		که پیر باده فروشش به جرعه‌ای نخرید
بهار می‌گذرد دادگسترا دریاب		که رفت موسم و حافظ هنوز می‌نچشید